Dag 25

Gerard, de eigenaar van ons guesthouse, brengt ons, opgepropt in zijn kleine Suzuki, om 8.15 uur naar een plekje bij een gammel politiebureautje, dat tevens fungeert als busopstapplek. Hij stopt een honderd meter voor het politiebureautje omdat hij de kans loopt te worden aangehouden omdat hij dan beschouwd wordt als taxichauffeur en dat mag niet. Vreemd omdat alles hier mag; bv. de bus waarin we nu zitten heeft alle deuren open, er is bijna niemand die een helm draagt op de brommer, voorrangsregels ho maar, inhalen bij een ononderbroken streep, enz. Ik heb me laten vertellen dat een politieagent alleen maar in actie komt wanneer hij daarvoor van hogerhand opdracht krijgt.
Afijn, we hobbelen 50 km. naar Takuapa, waar we moeten overstappen op de bus naar Kha Sok. We rijden door prachtige bosgebieden op een weg met haarspeldjes en hoogteverschillen van 8%. Het lijkt de Mont Ventoux wel soms. De snelheid ligt dan ook soms niet hoger dan 30 km. per uur. Gelukkig maar, want ik vertrouw die remmetjes van deze aftandse bus niet helemaal 100%. Maar wel weer een belevenis met al dat getoeter bij elk zijweggetje of huisje.
De meiden zitten voorin en ik ben achter ingestapt waar ik veel beenruimte heb. Af en toe stapt er een oud vrouwtje in met zware tassen of plastic tassen. Die help ik dan met instappen, zo ben ik dan ook wel weer en ik heb dan ook menige glimlach ontvangen van deze en gene. Er stapten trouwens opvallend weinig jonge vrouwen in. Helaas.
Halverwege stopt de bus en moet iedereen betalen aan de chauffeur. Geen kaartjes. Ik moet 180 baht betalen voor ons drieën. D.i. 1.50 euro pp.
In Takuapa, bij het busstation moeten we overstappen. We worden gelijk aangesproken door verschillende chauffeurs, maar we hebben geleerd onze eigen gang te gaan en gewoon op zoek te gaan naar de bus naar Khao Sok. Geen probleem. Binnen een kwartier rijden we al weer.
Na een uurtje komen we in de buurt van Khao Sok. De busschauffeur geeft aan dat we hier moeten uitstappen. Dat lijkt ons niet goed, dus geven we aan: doorrijden. Na een paar km. vragen we te mogen uitstappen. Hier moet het ergens zijn. Maar niets te bekennen. 2 locals bieden aan ons weg te brengen. Ieder op een brommertje. Ik zie ze lijdzaam in de verte verdwijnen. Zeker 20 minuten later komt één van de twee terugrijden en neemt mij mee. Hij brengt mij bij Diny op een totaal verkeerde plek!!, maaar geen spoor van Rosanne. Die blijkt, achteraf, al op het goede adres te zijn. Vervolgens hebben de twee mannen contact met elkaar en halen ons op. Onder grote hilariteit worden we verwelkomd door Karin, de Schotse eigenaresse van de homestay : Silver Cliff Resort. Bij het afscheid van de 2 mannen drukt de jongste een handvol kruiden in de hand met dr woorden: " verry nice". Het blijkt, bij navraag bij Karin, gewoon cocaïne-bladeren te zijn. Die consumeren ze hier door erop te kauwen. Dat is op zich niet strafbaar, maar de jeugd mengt dit met tamarinsauce, chilipepper en gedroogde garnalen en worden daar knetterstoned van. En dat is dan wel strafbaar. We geven het maar aan Karin. Die vernietigd het. Denk ik.....We installeren ons in ons bungalowtje. Klein, maar heel knus. Een klamboe tegen de muggen. Het is hier, evenals onze vorige homestay, ongelooflijk stil. Alleen allerlei dierengeluiden. Er zijn hier zelfs apen en de buurman heeft een olifant die wel eens schijnt te verdwalen.....
We pakken de, gratis te gebruiken, fietsen en duiken het kleine dorpje Khao Sok in.
We lunchen daar en duiken op een rustig plekje de rivier in, want het is hier weer errugg warm.
Vanavond blijven we lekker thuis, eten we bij onze gastvrouw en gaan op tijd naar bed omdat we morgen vroeg op moeten voor een ochtendhike die we geboekt hebben.