Dag 17
Door: Jan
Blijf op de hoogte en volg Jan
17 Februari 2018 | Thailand, Nong Khiaw
Vanmorgen loopt de wekker af om 6.45 uur. Bij het opstaan constateren we dat het met de nek van Diny een stuk beter gaat. Gelukkig. De betoverende vingers van Rosanne, die de nek en schouder masserend bespelen als een viool hebben de genezing ongetwijfeld in een stroomversnelling gezet. We willen de vroege mini-van, die ons naar Luang Prabang moet doen hobbelen over een parcours waarbij het parcours van de wielerwedstrijd Parijs- Roubaix vergeleken een biljartlaken is, pakken. Misschien dat het bij het busstation dan nog niet zo'n chaos is als 2 dagen geleden toen we hier naar toe kwamen.
De eigenaar van onze homestay, een vreselijk aardig mannetje, biedt aan ons in zijn tuk-tuk, uiteraard voor een financiële vergoeding, naar het busstation te brengen. Zo' 2 km.buiten de stad. Na een beetje pingelen komen we een bedrag overeen. Even later komt ie met een splinternieuwe Toyota aanrijden. De kentekenplaten zitten er nog niet eens op!!
Inderdaad is de chaos niet zo groot en met een, wederom, afgeladen busje rijden we naar LP.
Het asfalteren hier gebeurt anders dan bij ons. Bij ons wordt één weggedeelte herdteld en vervolgens de andere helft. Het verkeer wordt over één rijbaan geleid. Hier niet. Hier wordt gewoon een heel stuk eruit gehapt. Dat gedeelte ligt dan natuurlijk lager. Dus in z'n 1e versnelling, kedeggedeng, en weer over de drempel. En zo gaat dat de hele weg door.
Opvallend tijdens deze rit is weer het gedrag van de honden en de kippen, die op straat lopen.
Alle honden lopen hier gewoon los op straat. Jong en oud. Maar ze hebben allen al op zeer vroege leeftijd een overlevingscompetentie ontwikkeld, die hen in staat stelt om vlak voor een aanstormende mini-van, tergend langzaam aan de kant te gaan. Ze steken nog net niet hun tong uit. Kippen en hanen ( helaas ) overleven het ook meestal. Zo niet, dan liggen ze diezelfde avond nog op het vuur.
Op een gegeven moment loopt een 6-tal buffels van links de weg over. In een traag tempo, zonder op- of om te kijken. Ons busje kan er nog rakelings voorlangs.
Even later zie ik een boer met een katapult die probeert zijn koeien in het gareel te krijgen cq te houden!!
Ouwe vrouwtjes zie ik langs de weg met bossen hout op de rug teruglopen naar huis. Er moet ook gestookt worden nietwaar? Niet voor de temperatuur. Die is vandaag 36 graden en geruchten gaan dat het nog warmer gaat worden.
Er staan in dit gebied regelmatig bordjes met daarop een handgranaat en de mededeling: NIET OPPAKKEN. Geen wonder want de Amerikanen gooiden hier van 1964 tot het staakt-het-vuren in 1973 ong. 2.000.000 bommen tijdens 580.000 vluchten op dit gebied. Laos is daarmee het zwaarst gebombadeerde land per hoofd van de bevolking ter wereld. De kans bestaat dan dat er een paar? niet ontploft zijn.
Het is wederom een mengelmoes van talen in ons busje. Polen, Duitsers, Laotianen, 2 Israëlische meiden aan weerszijden van mij. Opvallend trouwens hoeveel Israëlische mensen hier in Azië rondreizen. Ik vraag aan mijn buurvrouw hoe dat komt. Ze vertelt dat Israël people heel graag over de wereld zwerven. Ze moet lachen op mijm opmerking dat Israël dat in heel vroege tijden al deed oa.vanuit Egypte. Aan het eind van de reis deel ik hen mee dat het a great pleasure was om 3 uur lang tussen 2 jonge Israëliesche dames te reizen.
Aangekomen in Luang Prabang nemen we, na wat afpingelen. een tuk-tuk en arriveren in hetzelfde hotel van 3 dagen geleden. Een wat oudere Franse madame, ze lijkt een beetje op Vera uit de gelijknamige tv-serie, die bij ons in de tuk-tuk zit, traineert het zaakje nog even onbewust doordat de chauffeur haar hotel niet kan vinden. Uiteindelijk, na veel vragen en bellen, weet ie waar ze moet zijn. We kunnen nog niet inchecken en nemen dan maar eerst een lunch bij Joma en brengen bij terugkomst de was bij de laundry. Die wordt morgen, netjes schoon en opgevouwen weer bij ons afgeleverd.
We verblijven hier 2 nachten en vliegen dan naar het zuiden van Thailand.
De eigenaar van onze homestay, een vreselijk aardig mannetje, biedt aan ons in zijn tuk-tuk, uiteraard voor een financiële vergoeding, naar het busstation te brengen. Zo' 2 km.buiten de stad. Na een beetje pingelen komen we een bedrag overeen. Even later komt ie met een splinternieuwe Toyota aanrijden. De kentekenplaten zitten er nog niet eens op!!
Inderdaad is de chaos niet zo groot en met een, wederom, afgeladen busje rijden we naar LP.
Het asfalteren hier gebeurt anders dan bij ons. Bij ons wordt één weggedeelte herdteld en vervolgens de andere helft. Het verkeer wordt over één rijbaan geleid. Hier niet. Hier wordt gewoon een heel stuk eruit gehapt. Dat gedeelte ligt dan natuurlijk lager. Dus in z'n 1e versnelling, kedeggedeng, en weer over de drempel. En zo gaat dat de hele weg door.
Opvallend tijdens deze rit is weer het gedrag van de honden en de kippen, die op straat lopen.
Alle honden lopen hier gewoon los op straat. Jong en oud. Maar ze hebben allen al op zeer vroege leeftijd een overlevingscompetentie ontwikkeld, die hen in staat stelt om vlak voor een aanstormende mini-van, tergend langzaam aan de kant te gaan. Ze steken nog net niet hun tong uit. Kippen en hanen ( helaas ) overleven het ook meestal. Zo niet, dan liggen ze diezelfde avond nog op het vuur.
Op een gegeven moment loopt een 6-tal buffels van links de weg over. In een traag tempo, zonder op- of om te kijken. Ons busje kan er nog rakelings voorlangs.
Even later zie ik een boer met een katapult die probeert zijn koeien in het gareel te krijgen cq te houden!!
Ouwe vrouwtjes zie ik langs de weg met bossen hout op de rug teruglopen naar huis. Er moet ook gestookt worden nietwaar? Niet voor de temperatuur. Die is vandaag 36 graden en geruchten gaan dat het nog warmer gaat worden.
Er staan in dit gebied regelmatig bordjes met daarop een handgranaat en de mededeling: NIET OPPAKKEN. Geen wonder want de Amerikanen gooiden hier van 1964 tot het staakt-het-vuren in 1973 ong. 2.000.000 bommen tijdens 580.000 vluchten op dit gebied. Laos is daarmee het zwaarst gebombadeerde land per hoofd van de bevolking ter wereld. De kans bestaat dan dat er een paar? niet ontploft zijn.
Het is wederom een mengelmoes van talen in ons busje. Polen, Duitsers, Laotianen, 2 Israëlische meiden aan weerszijden van mij. Opvallend trouwens hoeveel Israëlische mensen hier in Azië rondreizen. Ik vraag aan mijn buurvrouw hoe dat komt. Ze vertelt dat Israël people heel graag over de wereld zwerven. Ze moet lachen op mijm opmerking dat Israël dat in heel vroege tijden al deed oa.vanuit Egypte. Aan het eind van de reis deel ik hen mee dat het a great pleasure was om 3 uur lang tussen 2 jonge Israëliesche dames te reizen.
Aangekomen in Luang Prabang nemen we, na wat afpingelen. een tuk-tuk en arriveren in hetzelfde hotel van 3 dagen geleden. Een wat oudere Franse madame, ze lijkt een beetje op Vera uit de gelijknamige tv-serie, die bij ons in de tuk-tuk zit, traineert het zaakje nog even onbewust doordat de chauffeur haar hotel niet kan vinden. Uiteindelijk, na veel vragen en bellen, weet ie waar ze moet zijn. We kunnen nog niet inchecken en nemen dan maar eerst een lunch bij Joma en brengen bij terugkomst de was bij de laundry. Die wordt morgen, netjes schoon en opgevouwen weer bij ons afgeleverd.
We verblijven hier 2 nachten en vliegen dan naar het zuiden van Thailand.
-
17 Februari 2018 - 10:50
Gerda:
Wat een verhalen! Alsof we erbij zijn, geweldig! Fijn dat het met Diny beter gaat, houen zo! -
17 Februari 2018 - 13:42
Marijke:
Je ziet het allemaal voor je, hoe jullie al hobbelend je reis vervolgen. Wat leven wij dan in een luxe land. Gelukkig dat het met Diny haar nek een stuk beter gaat. Fijn! Nog hele mooie dagen samen! -
17 Februari 2018 - 18:37
Erik Van D:
Nog een telefoonnummer gescoord Jan ;-) -
17 Februari 2018 - 23:15
Corry:
Wauw Jan, ik begin dag 17 te lezen en dit lijkt wel literatuur; schitterend. Maar wel fijn dat Diny's nek beter voelt. Je doet haar trouwens wel wat aan met al dat gehobbel in die busjes. De beschrijving van de reis is prachtig; ik zie de plaatjes voor me. -
18 Februari 2018 - 14:01
Ingrid De Koning:
Wat heerlijk om jullie belevenissen zo te volgen, er schuilt een groot schrijver in je Jan! Liefs, Ingrid
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
